Wieś Bałoszyce została założona końcem XIII wieku przez nieznanego współczesności zasadźcę. Ziemie należały ówcześnie do Kapituły Pomezańskiej – obecnie Bałoszyce znajdują się w zachodniej części Pojezierza Iławskiego.

Kapituła w 1316 roku odnowiła przywilej lokacyjny dla Michaela i Laurentiusa, synów zmarłego, pierwszego sołtysa wsi. Dwa wieki później w wyniku wojen polsko-krzyżackich majątek bałoszycki był plądrowany i palony, a liczba mieszkańców znacznie się zmniejszyła. Na początku wieku XVI Państwo Zakonne przekształciło się w Księstwo Pruskie (1525 rok), a wieś znalazła się w granicach starostwa szymbarskiego nadanego Erhardaowi von Queis. Zmarł on jednak nie pozostawiając po sobie potomka, dlatego też książę Albrecht przekazał starostwo Georgovi von Polentz. Bałoszyce pozostawały we własności rodziny von Polentz przez kolejne 100 lat, później jednak jurysdykcja nad terenami przeszła w ręce Georga Maximiliana oraz Friedricha von Wersowitz Sekerka.

Zgodnie z życzeniem braci prawa do majątków po ich śmierci przeszły na żony, które wkrótce powtórnie wyszły za mąż. Wybrankiem Heleny był Balthazar Bernhard von Brünneck. Majątek Bałoszycki zarządzany był przez rodzinę von Brünneck na mocy umowy z wdową po Friedrichu Polentzu. Układ głosił, że Bałoszyce, jako wolna własność, przechodzą na spadkobierców rodziny von Wersowitz.

Dzisiejszy pałac w Bałoszycach ( mapa dojazdu ) powstał w połowie 1850 r. z przebudowy dawnego dworu. Pierwszym właścicielem był Magnus von Brunneck (syn Heleny i Balthazara) . Neogotycka rezydencja wzniesiona została według projektu znanego architekta Luisa Rungego, w stylu angielskiego neogotyku, który przy budowie wzorował się na zamku Babelsberg w Poczdamie.
W pierwszej połowie XIX wieku dobra bałoszyckie znakomicie prosperowały dzięki produkcji alkoholu, hodowli owiec merynosów oraz koni albinosów szlachetnej krwi. Ostatnim właścicielem Bałoszyc aż do 1945 roku był hrabia Manfred von Brünneck.

Po II wojnie światowej pałac w Bałoszycach znalazł się na terenie Polski i był tymczasową siedzibą Armii zdRadzieckiej, a następnie z włościami przeszedł pod zarząd Skarbu Państwa. Budynek przez wiele lat pełnił funkcje szkoły czy też hotelu pracowniczego, a po remoncie w latach 70 XX wieku przeniesiono do niego biura dyrekcji Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej. Na początku lat 90 władzę nad pałacem przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, która użyczała go Krystynie i Januszowi Kokoszom prowadzącym w majątku okresowo działający hotel.

W 2002 roku zabytek wraz z zabudowaniami gospodarczymi został sprzedany prywatnym właścicielom. Na parterze zachowany został pierwotny układ pomieszczeń reprezentacyjnych: biblioteki, sali balowej oraz przyległej do niej jadalni, której największą ozdobę stanowi imponujący piec zdobiony oryginalnymi XIX – wiecznymi kaflami. Pokoje na piętrze oraz pomieszczenia na poddaszu dawniej zamieszkane przez służbę zostały zaaranżowane na eleganckie a równocześnie przytulne 34 pokoje hotelowe.