Bałoszyce

Pojezierze Iławskie / Region / Wsie / Bałoszyce

Bałoszyce

osada Pojezierza Iławskiego historycznym świadectwem dziejów.

Pałac w Bałoszycach widok z góry

Bałoszyce

Wieś Bałoszyce została założona końcem XIII wieku przez nieznanego współczesności zasadźcę. Ziemie należały ówcześnie do Kapituły Pomezańskiej – obecnie Bałoszyce znajdują się w zachodniej części Pojezierza Iławskiego.

Kapituła w 1316 roku odnowiła przywilej lokacyjny dla Michaela i Laurentiusa, synów zmarłego, pierwszego sołtysa wsi. Dwa wieki później w wyniku wojen polsko-krzyżackich majątek bałoszycki był plądrowany i palony, a liczba mieszkańców znacznie się zmniejszyła. Na początku wieku XVI Państwo Zakonne przekształciło się w Księstwo Pruskie (1525 rok), a wieś znalazła się w granicach starostwa szymbarskiego nadanego Erhardaowi von Queis. Zmarł on jednak nie pozostawiając po sobie potomka, dlatego też książę Albrecht przekazał starostwo Georgovi von Polentz. Bałoszyce pozostawały we własności rodziny von Polentz przez kolejne 100 lat, później jednak jurysdykcja nad terenami przeszła w ręce Georga Maximiliana oraz Friedricha von Wersowitz Sekerka.

Zgodnie z życzeniem braci prawa do majątków po ich śmierci przeszły na żony, które wkrótce powtórnie wyszły za mąż. Wybrankiem Heleny był Balthazar Bernhard von Brünneck. Majątek Bałoszycki zarządzany był przez rodzinę von Brünneck na mocy umowy z wdową po Friedrichu Polentzu. Układ głosił, że Bałoszyce, jako wolna własność, przechodzą na spadkobierców rodziny von Wersowitz.

Dzisiejszy pałac w Bałoszycach ( mapa dojazdu ) powstał w połowie 1850 r. z przebudowy dawnego dworu. Pierwszym właścicielem był Magnus von Brunneck (syn Heleny i Balthazara) . Neogotycka rezydencja wzniesiona została według projektu znanego architekta Luisa Rungego, w stylu angielskiego neogotyku, który przy budowie wzorował się na zamku Babelsberg w Poczdamie.
W pierwszej połowie XIX wieku dobra bałoszyckie znakomicie prosperowały dzięki produkcji alkoholu, hodowli owiec merynosów oraz koni albinosów szlachetnej krwi. Ostatnim właścicielem Bałoszyc aż do 1945 roku był hrabia Manfred Magnus Otto Graf von Brunneck- Bellschwitz (1.03.1880 Rosenberg -16.05.1958 Baden-Baden). Był członkiem Reichstagu. Przeżył 85 lat jako kawaler.

Po II wojnie światowej pałac w Bałoszycach znalazł się na terenie Polski i był tymczasową siedzibą Armii zdRadzieckiej, a następnie z włościami przeszedł pod zarząd Skarbu Państwa. Budynek przez wiele lat pełnił funkcje szkoły czy też hotelu pracowniczego, a po remoncie w latach 70 XX wieku przeniesiono do niego biura dyrekcji Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej. Na początku lat 90 władzę nad pałacem przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa, która użyczała go Krystynie i Januszowi Kokoszom prowadzącym w majątku okresowo działający hotel.

W 2002 roku zabytek wraz z zabudowaniami gospodarczymi został sprzedany prywatnym właścicielom. Na parterze zachowany został pierwotny układ pomieszczeń reprezentacyjnych: biblioteki, sali balowej oraz przyległej do niej jadalni, której największą ozdobę stanowi imponujący piec zdobiony oryginalnymi XIX – wiecznymi kaflami. Pokoje na piętrze oraz pomieszczenia na poddaszu dawniej zamieszkane przez służbę zostały zaaranżowane na eleganckie a równocześnie przytulne 34 pokoje hotelowe.

Czakram Bieli - źródło energii ?

Park w Bałoszycach ma jeszcze jedną atrakcję. Jest nią Czakram Bieli, źródło pozytywnej energii. Czakram został odkryty przez radiestetę Alicję Rospond. Znajduje się w miejscu otoczonym pięcioma ponad stuletnimi drzewami. Moc jest porównywalna z mocą Czakramu na Wawelu (120 000 ). W skali Bovisa emituje energię 120 000-150 000 jednostek. Oczywiście odkrycie to może być socjotechniczną sztuczką mającą służyć zwiększeniu popularności tego miejsca i przyciągnięciu rzeszy turystów. Skala Bovisa tak naprawdę nie istnieje. Nie jest wielkością fizyczną, nie ma ani ściśle określonej definicji, ani precyzyjnie określonego sposobu pomiaru. Wszystko zależy od tego, kto w co chce wierzyć, choć może niepotrzebnie.

Opracowano na podstawie :
• https://pojezierzeilawskie.pl – dostęp 2009 r.
• Zdjęcia zbiory własne, Internet

pojezierze iławskie, osady i wsie, bałoszyce, boreczno, buczyniec, bukowiec, chmielówka, czulpa, dobrzyki, frednowy, gajdy, gałdowo, gardzień, gardzień, gizerek, grunwald, gubławki, jaśkowo, jażdżówki, jerzwałd, kamieniec k. susza, kamionka, karnity, kwietniewo, laseczno, liksajny, liwa, ławice, łukta, makowo, małdyty, matyty, mózgowo, nowa wieś, ogrodzieniec, prątnica, rąbity, rodowo, rożek, rudzienice, rychliki, sarnówek, sąpy, siemiany, skitławki, stary dzierzgoń, stary folwark, sudwa, szałkowo, szymbark, śliwa, tabórz, tłokowisko, trupel, tynwałd, wenecja, wieprz, ząbrowo