Lilia złotogłów, leliwa, leluja

bylina z rodziny liliowatych (Liliaceae). Występuje w Europie i Azji. W Polsce jest rośliną rzadką, występuje głównie w Sudetach i Karpatach, na  nizinach bardzo rzadko. Objęta

w Polsce ochroną ścisłą od 1946 roku. Jej piękne kwiaty były i są przyczyną znacznego jej wyniszczenia na siedliskach naturalnych.  Jest częstym motywem w sztuce ludowej Podhala, szczególnie w rzeźbie góralskiej, gwarowo  nazywana przez nich „Janową Lilią”.

Bluszcz pospolity

gatunek wiecznie zielonego pnącza. Występuje w lasach całej Polski, podlega ochronie prawnej. Uprawiany jako roślina doniczkowa, okrywowa, parkowa. W uprawie jest niewymagająca.  Wiele odmian o różnorodnych kształtach i barwach liści. Jest rośliną  leczniczą i kosmetyczną. W tradycjach wielu narodów znana jako symbol wierności i trwałości życia. W starożytności odgrywał ważną rolę w kultach szeregu bóstw egipskich, greckich i rzymskich.

Podkolan biały

gatunek byliny należący do rodziny storczykowatych (Orchidaceae). Występuje w Europie (z wyjątkiem rejonu Morza Śródziemnego i Kotliny Panońskiej) w Azji, północnej Afryce. W Polsce na całym obszarze, rzadko spotykany. Kwiaty zapylane są przez motyle nocne – ćmy, które wabione są za pomocą intensywnego zapachu. Ćmy przylatujące po nektar dotykają dzióbka, a wówczas pyłkowiny za pomocą uczepek przyklejają się do ich ciała.

Podkolan zielonawy

gatunek byliny należący do rodziny storczykowatych (Orchidaceae). Występuje w Europie Środkowej. W Polsce na całym obszarze, zarówno na niżu, jak i w niższych położeniach górskich, ale jest rośliną rzadką. Kwiaty zapylane są przez motyle nocne – ćmy. Ćmy przylatujące po nektar dotykają dzióbka, a wówczas pyłkowiny za pomocą uczepek przyklejają się do ich ciała.

Rosiczka okrągłolistna, rosa słoneczna

gatunek rośliny należący do rodziny rosiczkowatych. Roślina owadożerna. Występuje w stanie dzikim w całej Europie oraz na obszarach Ameryki Północnej i Azji. W Polsce dość pospolita na torfowiskach.  Wabi swoje ofiary błyszczącymi kroplami słodkiej cieczy, które są wydzielane przez, czułki porastające powierzchnie liści. Roślina lecznicza, ma działanie przeciwbólowe. Używano jej  kwiatów jako zamiennika tytoniu.

Orlik pospolity

gatunek rośliny z rodziny jaskrowatych. Pochodzi z Europy i z Afryki Północnej. Występuje również w stanie dzikim w Polsce, jest niezbyt pospolity. Rośnie na rozproszonych stanowiskach zarówno na niżu, jak i w górach, najwyżej sięga w Tatrach. Pochodzi też od niego wiele mieszańców uprawianych jako rośliny ozdobne. Nazwa łacińska wzięła się od słowa aquila, orzeł, ponieważ ostroga orlika przypomina szpon orła.

Tysiącznik pospolity, centuria

gatunek rośliny z rodziny goryczkowatych. Nazwa wywodzi się od legendy, według której centaur Chiron wyleczył swoje rany zadane mu przez Herkulesa właśnie tą rośliną. Używana jest  do aromatyzowania gorzkich wódek, nalewek i niektórych win (wermuty). Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową.

Rogatek

rodzaj roślin w rodzinie rogatkowatych (takson monotypowy). Spotykany na całym świecie z wyjątkiem obszarów okołobiegunowych.  W Polsce pospolity na niżu i pogórzu. Rozprzestrzenia się i zwiększa liczebność wraz ze wzrostem trofii wód powierzchniowych. Porasta rozległe powierzchnie wypierając inne gatunki roślin. Hydrofity całkowicie zanurzone w wodzie, o pędach długości do 80 cm, pozbawione korzeni, formujące pąki zimujące.

Wywłócznik

rodzaj roślin z rodziny wodnikowatych. Obejmuje ponad 40 gatunków roślin występujących w wodach stojących i na bagnach całej kuli ziemskiej. Gatunkiem typowym jest Myriophyllum spicatum L. Głównie rośliny wodne, jednoroczne lub byliny, całkowicie zanurzone w wodzie, ukorzeniające się na dnie. Liście podwodne, pierzasto podzielone na nitkowate odcinki, przeważnie w okółkach. Kwiaty drobne, zebrane (okółkowo) w nadwodne kłosy.

Grążel żółty, bączywie

gatunek byliny wodnej z rodziny grzybieniowatych. Występuje w niemal całej Europie oraz w środkowej i zachodniej Azji. W Polsce na niżu jest rośliną pospolitą. Roślina trująca. Zawiera alkaloidy, które działają porażająco na korę mózgową. Dawnej kłącza ze względu na ich walory odżywcze służyły do dokarmiania świń. Grążel ma długie kłącza o średnicy do 8 cm, poziomo rosnące w mule dennym. Liście i kwiaty wyrastają z jego wierzchołka.

Grzybień biały, nenufar

gatunek byliny z rodziny grzybieniowatych (Nymphaeaceae).  Jeden z około 50 gatunków z rodzaju grzybienie Nymphaea. Ze względu na efektowne, duże kwiaty pływające na powierzchni wody gatunek ten rozpowszechniony jest w uprawie, zwłaszcza w postaci odmian barwnie kwitnących. Jest to także roślina lecznicza, a dawniej także barwierska. Objęty został ochroną prawną, w Polsce.

Trzcina

gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae). Rozpowszechniony na całym świecie. Występuje pospolicie na całym terytorium Polski, od Bałtyku, aż po niższe partie gór. Osiąga wysokość do 4 m.  Pyłki trzciny pospolitej mają silne właściwości alergiczne. Jest typową rośliną bagienną i nadwodną, ale  potrafi rosnąć także na suchym lądzie. Ma duży udział w tworzeniu torfu.

Pałka

rodzaj roślin ziemnowodnych należący do rodziny pałkowatych (Typhaceae). Skupia około 30 gatunków roślin, spotykanych na całym niemal świecie. Gatunkiem typowym jest Typha latifolia L. Do 2,5 m wysokości i 1–2 cm średnicy. Znaczna część łodygi

ma postać kłącza. Jest w nim  skrobia.  Występuje głównie w rejonie wód stojących, wolno płynących, eutroficznych (płycizny jezior, stawy, starorzecza, doły potorfowe, rowy, kanały).

Oczeret

rodzaj roślin kłączowych z rodziny ciborowatych (Cyperaceae Juss.). Należy do nich 77 gatunków roślin wodnych i roślin bagiennych. Gatunkiem typowym jest Schoenoplectus lacustris L.

W Polsce występują 4 gatunki (najpospolitszy jest oczeret jeziorny).  Tworzy rodzaj szuwaru, zespołu roślinności nazywanego szuwarem oczeretowym. Nazwa oczerety bywa także stosowana w odniesieniu do innych typów szuwarów.

Konwalia

(Convallaria majalis L.) – gatunek byliny kłączowej z monotypowego rodzaju konwalia (Convallaria L.). Jest rośliną leczniczą i popularną rośliną ozdobną, której głównym walorem są niewielkie kwiaty o charakterystycznym zapachu i dzwonkowatym kształcie

Porosty

grzyby zlichenizowane, tradycyjna nazwa organizmów składających się z grzybów (Fungi), tworzących obligatoryjne symbiozy – głównie z prokariotycznymi cyjanobakteriami  lub eukariotycznymi zielenicami. Są bardzo rozpowszechnione.

Paprocie

(Polypodiopsida Cronquist) – klasa paprotników. Są to zazwyczaj rośliny zielne, wyjątkowo drzewiaste. Liście takie są zazwyczaj podzielone na charakterystyczne blaszki, które za młodu mają formę pastorału. Obecnie na świecie występuje około 10.000 gatunków paproci.

Skrzypy

(Equisetophyta, Sphenophyta) – typ (gromada) roślin naczyniowych. Większość gromady stanowią rośliny kopalne, żyjące skrzypy zebrane są w jednym rodzaju – skrzyp (Equisetum), który obejmuje ok. 30 gatunków.

Czubajka kania

(Macrolepiota procera (Scop.) Singer) – gatunek jadalnych grzybów należący do rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae).

Gąska zielona

 (Tricholoma equestre (L.) P. Kumm.) – gatunek jadalnych grzybów należący do rodziny gąskowatych (Tricholomataceae).

Koźlarz czerwony

potocznie "szewc", (Leccinum aurantiacum (Bull.) Gray) – gatunek jadalnych grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae)

Pieprznik jadalny, kurka

(Cantharellus cibarius Fr.) – gatunek jadalnych grzybów z rodziny pieprznikowatych (Cantharellaceae).  Inaczej - stroczek lisica, kurka żółta, lisiec, pieprzyk jadalny, lisica, kurek, pieprznik pospolity, lisiczka, pieprznik gąska, stągiewka jadalna

Maślak

(Suillus luteus (L.) Roussel) – gatunek jadalnych grzybów z rodziny maślakowatych (Suillaceae). Nazwy zwyczajowe i regionalne: grzyb maślak, borowik maślak, maśluk, maślarz, maśloch, maślicha, maślórka, ślimak, pępek, sośniak

Opieńka miodowa

 (Armillaria mellea (Vahl) P. Kumm.) – gatunek jadalnych grzybów z rodziny Physalacriaceae. Zwana też  jako bedłka opieńka brzozowa, opieńka brzozowa, bedłka opieńka, opieniek, podpieniek, podpieńka, pierścianka

Podgrzybek

 (Boletus badius) czarny łepek – gatunek jadalnych grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae.

Prawdziwek, borowik

gatunek jadalnych grzybów z rodziny borowikowatych (Boletaceae). Jest jednym z najbardziej poszukiwanych grzybów jadalnych, wysoko ceniony ze względu na walory smakowe. Zwany jest też borowik, grabak, grzyb borowik (też: borownik, borowy), grzyb jadalny, grzyb majowy, grzyb prawdziwy, grzyb sprawiedliwy, grzyb właściwy, prawdzik[6] oraz grzyb prawy, prawak, prawik, przawdziwik, prawdziwiec, grzyb dębowy

Muchomor sromotnikowy

(Amanita phalloides (Vaill. ex Fr.) Link) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae). Dla ludzi grzyb śmiertelnie trujący ! ! !

W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też dawniej jako muchomor bulwiasty i podsadka słupiakowata, muchomor zielonawy.

Sarna

gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych. Jedno

z ważniejszych zwierząt łownych Europy. Samica jest potocznie nazywana kozą, samiec rogaczem, kozłem, młode zaś koźlętami. Istnieje również łowieckie określenie sarniak na dorosłego samca sarny. W okresie od jesieni do wiosny żyją w stadach (rudlach) złożonych z kilku do kilkudziesięciu osobników.

Po tym okresie rudle się rozbijają na mniejsze grupy.

Dzik

gatunek dużego, lądowego ssaka łożyskowego z rzędu parzystokopytnych. Dzik jest jedynym przedstawicielem dziko żyjących świniowatych w Europie. Jest przodkiem świni domowej. Dzik jest eurytopem, unika tylko terenów otwartych i górskich. Zasiedla głównie obszary o dużej lesistości. Zjada padlinę, gryzonie oraz larwy i poczwarki owadów. W heraldyce dzik jest symbolem rycerstwa, walki do ostatniego tchu, wolności, brutalności.

Lis

nazwa zwyczajowa oznaczająca drapieżnego ssaka z rodzaju Vulpes, najczęściej stosowana

w odniesieniu do gatunku Vulpes vulpes (w języku polskim zwanego lisem pospolitym, lisem rudym lub po prostu lisem),

a także przedstawicieli innych gatunków, podobnych do lisa, a zaliczanych do rodzajów: Alopex, Dusicyon i Urocyon. Lis jest znakiem sprytu i przebiegłości w wielu kulturach, występuje

w licznych bajkach i podaniach.

Bóbr

gatunek ziemnowodnego gryzonia z rodziny bobrowatych (Castoridae). Jest największym gryzoniem Eurazji – masa ciała dorosłego osobnika dochodzi do 29 kg, a długość ciała do 110 cm. Jest zwierzęciem silnie terytorialnym, rodzinnym i zasadniczo monogamicznym. Wiedzie nocny tryb życia. Może przebywać pod wodą bez przerwy nawet do 15 minut.  Podczas nurkowania oczy

są chronione dodatkową, przeźroczystą powieką.

Borsuk, jaźwiec

gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych. Borsuk jest  wszystkożercą, łatwo przystosowującym się do zasobów pokarmowych w okolicy siedliska ,  jego dieta obejmuje wiele roślin i zwierząt, waga 12-20 kg. Borsuk prowadzi życie nocne, dzień przesiaduje w norze. Jest bardzo czysta w odróżnieniu od nory lisiej. Wszystkie nieczystości z nory wyrzuca na zewnątrz.

Wydra

gatunek niewielkiego drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych (Mustelidae), jedyny żyjący w Polsce w stanie naturalnym przedstawiciel rodzaju Lutra.  Spotkać ją można nad brzegiem Bałtyku, nad brzegami rzek, potoków, stawów i jezior. Buduje na ich brzegu nory, wejście do których znajduje się pod powierzchnią wody.  Nory wydry posiadają jeszcze otwory wentylacyjne, znajdujące się pod korzeniami drzew.

Łoś

największy współcześnie żyjący gatunek ssaka kopytnego z rodziny jeleniowatych, wyróżniający się charakterystycznym porożem i wyjątkowo długimi kończynami. Łoś zasiedla leśne i zakrzewione tereny podmokłe, bagna, mokradła, torfowiska, trzęsawiska,  tereny zalewowe, nad jeziorami i rzekami.   Rzadki

i objęty całorocznym okresem ochronnym. Żywi się roślinami zielonymi, zjadając  dziennie

20 – 50 kg karmy.

Wilk

gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), zamieszkującego lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry Eurazji i Ameryki Północnej. Potrzebuje, jako gatunek o skłonnościach terytorialnych, dużych przestrzeni. Samce wilków (basiory) są większe od samic (wadery) o ok. 20–25%.

Rybołów

gatunek dużego, wędrownego ptaka drapieżnego z rodziny rybołowów (Pandionidae). Ocenia się, że w Europie żyje 8000 par.  U wszystkich rybołowów w powietrzu da się dostrzec jasny spód.  W powietrzu porusza się

z prędkością 30 - 60 km/h. Może nurkować i przez chwilę pływać po powierzchni wody rozpostartymi skrzydłami. Wędruje pojedynczo. Je ryby,

a także drobne ssaki, ptaki,  gady, płazy i skorupiaki.

Kormoran

ptaki z rzędu głuptakowych (Suliformes). Obejmuje gatunki wodne, zamieszkujące brzegi mórz, jezior i rzek poza Azją Środkową i Oceanią. Długość ciała 48-100 cm, rozpiętość skrzydeł 80-160 cm. Dobrze pływa

i nurkuje, zwykle na głębokości

5–10 m, większe zazwyczaj do

30 m. Po nurkowaniu muszą wysuszyć upierzenie (nie jest wodoodporne).

Bielik

gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Błędnie nazywany orłem. Polska jest jedną z największych jego ostoi, ok. 635-720 par. Długość ciała ok. 85–95 cm, rozpiętość skrzydeł do 240 cm. Lęgnie się

w różnorodnych krajobrazach,

w których występują akweny, tereny podmokłe lub cieki wodne. Łowi głównie ryby,  poluje na ptaki, zjada padlinę. Objęty ochroną gatunkową ścisłą.

Orlik

to jeden z najmniejszych gatunków z podrodziny orłów.  W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy, głównie na wschodzie i północy kraju. Populację szacuje się na 2300-3300 par. Długość ciała 61 – 66 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 177 cm.  Główną część diety stanowi zwierzyna naziemna, od dużych owadów

po młode zające, a także małe ssaki, płazy, gady i drobne bezkręgowce, w tym mięczaki. Objęty ochroną gatunkową ścisłą.

Kania

gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). W Polsce występuje prawie wyłącznie na zachodzie i północnym wschodzie kraju (Wielkopolska, Pomorze, płn. część Dolnego Śląska oraz Warmii i Mazur). W diecie ma drobne kręgowce,  ssaki , krety i gryzonie, ale też jaszczurki, owady i dżdżownice, nie stroni od padliny i odpadków mięsnych. Może spożywać ryby, które udaje się je sprawnie zbierać przy niskim locie nad wodą.

Bocian czarny, hajstra

gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny bocianowatych (Ciconiidae).  Ptak leśny, w Polsce w całym  kraju. W porównaniu

z bocianem białym jest mniej uzależniony od ciepłych prądów.  Je głównie żaby i drobne ryby jak młode pstrągi potokowe, piskorze, ślizy i karasie. Rzadziej łapie mniejsze ssaki (głównie gryzonie), płazy, mniejsze gady oraz większe bezkręgowce, wyjątkowo pisklęta innych ptaków. Rozpiętość skrzydeł ok.190 cm.

Bocian biały

gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny bocianowatych (Ciconiidae). Zamieszkuje tereny trawiaste, tereny bagienne, wilgotne lub okresowo zalewane łąki i pastwiska, okolice jezior

i laguny. Głównym dźwiękiem wydawanym przez dorosłego bociana jest głośne klekotanie dziobem (otwieranie i zamykanie dzioba). Jest ptakiem mięsożernym. W Polsce uważany jest za ptaka przynoszącego szczęście.

Płaskonos

średni,  wędrowny ptak wodny

z rodziny kaczkowatych, zamieszkujący Eurazję oraz Amerykę Północną.  Zimuje

w południowej Europie nad Morzem Śródziemnym, i w Afryce . W Polsce nielicznie gnieździ się na nizinach. Żywi się

fito- i zooplanktonem zbieranym przy dnie. Odcedza go z nadmiaru wody i błota, dzięki anatomicznie udoskonalonemu dziobowi z licznymi długimi blaszkami na krawędzi. Często żeruje nocą. Gniazduje dość daleko od wody.

Krakwa

gatunek średniego lub dużego wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Pokarmem są rośliny wodne, głównie zielone części,

a w zimie nasiona. W czasie żerowania słychać dobrze jak ruszając dziobem przeczesuje płytkie fragmenty akwenów.

W czasie wysiadywania jaj dokłada do wyściółki sporo ciemnego puchu z jasnymi końcami, co pozwala na łatwe rozpoznanie gniazda.

Łyska

gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka wodnego z rodziny chruścieli (Rallidae). Bardzo powszechna, na otwartych akwenach można spotkać przynajmniej jedną parę łysek. Gniazdo buduje na wodzie lub  na złamanych źdźbłach, wśród roślin wodnych. Dodatkowo jedno lub dwa gniazda zapasowe. Wspinają się do środka po konstrukcji przypominającej mostek. Żywi się roślinami wodnymi. Gatunek łowny od dnia 15 sierpnia do 21 grudnia.

Krzyżówka

gatunek dużego ptaka wodnego

z rodziny kaczkowatych (Anatidae).  Gniazdo ma formę dużej, płytkiej miseczki. Głównym budulcem jest trawa, wyściółkę stanowią delikatne piórka.  Wszystkożerna. Kaczor odzywa się miękkim, nosowym, nieco chrapliwym „kłek-kłek-kłek”, podczas toków wdaje dźwięczne gwizdy. Kaczka kwacze tak jak kaczka domowa.  Gatunek łowny w okresie od 15 sierpnia do 21 grudnia.

Łabędź niemy

gatunek dużego, częściowo wędrownego ptaka wodnego

z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Jest jednym

z najcięższych ptaków latających, od 8 do 15 kg. Gniazduje

w trzcinach,  rzadziej na lądzie,

w trudno dostępnych miejscach. Pokarm roślinny, ale z dodatkiem małży, ślimaków i larw owadów. Wydobywany jest wprost z dna zbiornika poprzez zanurzenie całego przodu ciała i uniesienie tylnej części ponad wodę.

Czapla

gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny czaplowatych (Ardeidae), w Polsce średnio liczny ptak osiadły. Pożywienie bardzo urozmaicone, są to głównie ryby, poza tym drobne ssaki i małe ptaki, żaby, ślimaki, skorupiaki

i węże. Potrafi także w locie łapać owady. Zimą na polach szuka myszy, szczurów oraz dżdżownic. Gniazduje kolonijnie, gniazdo umieszczone jest na drzewie.

W locie odzywa się donośnym "frank", przy gnieździe skrzeczy

i skomle.

Jazgarz

(Gymnocephalus cernua),  gatu-nek ryby z rodziny okoniowatych.  Przebywa w głębszych partiach wody w pobliżu dna, w mniejszych lub większych stadach, często w towarzystwie narybku okonia, sandacza, oraz karpiowatych.  Młode osobniki żywią się planktonem i bentosem, dorosłe zjadają głównie larwy komarów,  poczwarki muchówek, kiełże oraz larwy jętek. Jest nielubianą rybą przez wędkarzy, traktowany  jak chwast rybny.

Karaś

(Carassius carassius), gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych. W Polsce  spoty-kany we wszystkich nizinnych wodach śródlądowych, stojących i wolno płynących, w miejscach o porośniętym roślinami podłożu. Przebywa niedaleko brzegów,  przy miękkim i mulistym dnie. Osiąga długość 50 cm i masę 2 kg. Toleruje bardzo niską zawartość tlenu. Odżywia się bezkręgowcami wodnymi, żyjącymi w mulistym dnie lub w jego pobliżu, rzadko je rośliny.

Karp

(Cyprinus carpio), gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych. Hodowany

i poławiany na dużą skalę jako ryba konsumpcyjna. Przez wędkarzy uważany za rybę waleczną i przebiegłą. W Polsce

w okresie powojennym  został uznany za jedno z podstawowych dań wigilijnych, głównie ze względu na  łatwość hodowli. Osiąga ponad 1 m długości i masę ponad 30 kg. Żywi się larwami owadów, oraz innymi organizmami zwierzęcymi oraz roślinami.

Leszcz

(Abramis brama), gatunek słodkowodnej ryby karpiokształtnej z rodziny karpiowatych. Osiąga ponad 6 kg masy ciała i do 82 cm długości. Jest typowym bentosożercą, żywi  się zwierzętami zamieszkującymi osady denne. Chętnie łowiony przez wędkarzy. W wodach śródlądowych nie wyznaczono wymiaru ochronnego leszcza.

W wodach morskich wymiar ochronny wynosi 40 cm.

Lin

(Tinca tinca), słodkowodna ryba z rodziny karpiowatych. Inne nazwy : pszenicznik, oczeretniak oraz kaliniak. Występuje w praktycznie każdym rodzaju wód stojących i płynących, jednak najchętniej żyje w ciepłych, płytkich, silnie zarośniętych wodach stojących. Osiąga długość 30–40 cm  i masę ciała 1–2 kg. Żywi się bentosowymi bez-kręgowcami.

Okoń

(Perca fluviatilis), gatunek drapieżnej ryby z rodziny okoniowatych. Występuje w wodach  zarówno w płynących jak i stojących a także w słonawych wodach przybrzeżnych. Osiąga do 60 cm długości standardowej

i masę ciała do 4,8 kg.  Narybek żywi się planktonem, później ikrą innych ryb (zwłaszcza karpiowatych). Dorosłe osobniki zjadają głównie ryby. Bardzo chętnie łowiony przez wędkarzy na spinning i spod lodu.

Płoć

(Rutilus rutilus), gatunek ryby z rodziny karpiowatych. Występuje we wszystkich wodach słodkich w Polsce, z wyjątkiem gór, także w wodach przybrzeżnych Bałtyku.  Osiągają  30–40 cm długości

i 0,5–2 kg masy ciała. Zjada zarówno pokarm roślinny jak

i zwierzęcy.

Sandacz

(Sander lucioperca),  gatunek ryby okoniokształtnej z rodziny okoniowatych. Występuje w jeziorach, zbiornikach zaporowych, średnich i dużych nizinnych rzekach, wyrobiskach oraz w płytkich wodach przybrzeżnych Bałtyku. Preferuje głębokie, mętne wody o twardym, piaszczystym, żwirowatym bądź gliniastym dnie. Dorasta do 100–130 cm długości i 10–15 kg masy ciała. Żywi się główne niewielkimi rybami (ukleje, kiełbie, stynki itp.)

Sum

(Silurus glanis), gatunek ryby z rodziny sumowatych. Największa ryba słodkowodna Europy. Osiąga długość do 5 m i masę ciała do 300 kg. Młodociane osobniki zjadają początkowo skorupiaki, robaki itp. Starsze są wybitnymi drapieżnikami. Poluje na ryby różnych gatunków, jest kanibalem. Czasem zjada żaby, małe ssaki a nawet ptaki wodne. Spotykany w dużych rzekach

i zbiornikach zaporowych,

w jeziorach jest rzadszym mieszkańcem.

Szczupak

(Esox lucius), szeroko rozprzestrzeniona, drapieżna ryba z rodziny szczupakowatych.  Żyje w wodach słodkich, zarówno płynących, jak i stojących, oraz

w słonawych wodach Bałtyku. Osiąga długość do 1,5 m i masę do około 10 kg. Zalicza się do najbardziej drapieżnych ryb.

Tołpyga

(Hypophthalmichthys molitrix), gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych.  Gatunek introdukowany w  Polsce

w 1965 r. w celu regulowania nadmiernego wzrostu fitoplanktonu.  Żywi się głównie planktonem i drobnym pokarmem roślinnym. Dorosłe osobniki polują głównie na robaki, mięczaki, a także małe ryby.

W Polsce nie rozmnaża się w warunkach naturalnych.

Ukleja

(Alburnus alburnus), gatunek słodkowodnej ryby z rodziny karpiowatych, czasami nazywanej białorybem.  Żyje w wodach stojących i wolno płynących. Osiąga 10–20 cm długości oraz 10–40 g masy ciała. Młode żywią się zoo-planktonem, dorosłe opadającymi do wody owadami, a największe osobniki narybkiem innych gatunków.  Srebrzyste łuski stanowiły do niedawna surowiec do pozyskania guaniny, używanej do wyrobu masy perłowej oraz sztucznych pereł.

Węgorz

(Anguilla anguilla), gatunek ryby  z rodziny węgorzowatych. Żyje przy dnie. Zimę spędza zagrzebany w mule. Samica osiąga nawet do 200 cm długości

i wagę do 9 kg. Jego krew zawiera niebezpieczną dla ssaków ichtiotoksynę. Podejmuje wędrówkę rozrodczą od lata do późnej jesieni; zawsze cztery dni po pełni Księżyca. Ryby dostają się do Morza Sargassowego i tam, po około półtorarocznej wędrówce, wiosną, na głębokości 400–1000 metrów odbywają tarło, później giną.