Karnity (niem. Karnitten) – osada w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie ostródzkim, w gminie Miłomłyn, nad jeziorem Kocioł. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.

Wieś położona jest około 13 km na zachód od Miłomłyna i około 27 km na północny zachód od Ostródy. Od nazwy wsi nazwano pobliskie jezioro Karnickie. W roku 1973 jako majątek Karnity należały do powiatu morąskiego, gmina Zalewo, poczta Boreczno. Nazwa wsi wywodzi się najprawdopodobniej z języka staropruskiego. W pokrewnym do niego języku litewskim „karna” oznacza korę.

Karnity długi czas pełniły funkcję folwarku w większych dobrach ziemskich. Po raz pierwszy wymienione są w 1349r. , w przywileju wsi Bożęcin. Pierwotnie był tu folwark zakonny, który po wojnie trzynastoletniej, w roku 1470, został nadany wraz z innymi dobrami ziemskimi Hansonowi von Schönaich, dowódcy wojsk zaciężnych, za służbę w wojsku krzyżackim.

We włączonych administracyjnie do wsi Karnity pobliskich Karnitkach znajduje się zespół pałacowo – parkowy z neogotyckim pałacem. Obecny pałac w Karnitach wzniesiony został w 1856r. w stylu neogotyckim. Całe założenie pałacowo-parkowe jest wyjątkowe pod względem uroku kompozycji i utrzymane w duchu romantyzmu. Pałac usytuowany jest nad brzegiem jeziora Karnickiego. Jego bryła jest malowniczo zróżnicowana, jedno-, dwu- i trój-kondygnacyjna, z oktagonalną wieżą narożną od strony podjazdu i czteroboczną od strony jeziora. Charakterystyczne gotyckie sklepienie krzyżowe z lunetami wieńczy podcień wejścia głównego. Wszystkie elewacje zwieńczono pseudokrenelażem, ryzality dodatkowo sterczynami. Balustrady tarasów wykonano ze sztucznego kamienia z neogotyckim ornamentem czwór liścia i rybiego pęcherza. Do dziś zachowała się oryginalna stolarka, kominki we wnętrzach, a w pomieszczeniach reprezentacyjnych stropy belkowe. Budynek w całości obłożony jest cegłą klinkierową. Od strony północnej pałacu położony był kompleks zabudowań gospodarczych, z mieszkaniami dla służby, wozownią, stajniami, a przede wszystkim duża, bardzo efektowna ujeżdżalnia, obecnie adaptowaną na hotel. W ujeżdżalni zachowała się otwarta, podwieszona więźba drewniana, o bardzo pięknej i bogatej snycerce. Romantycznej zabudowie pałacu, cech „obronnych ” dopełniały, obecnie już nieczytelne, obwarowania z bastionami, wkomponowane w obszar przypałacowego, rozległego parku krajobrazowego.

Podobno ostatnia właścicielka Christa von Günther z domu von Allbedyll, popełniła samobójstwo na wieść o zbliżających się froncie sowieckich wojsk. Po wojnie zamek pełnił funkcję ośrodka wypoczynkowego. Na terenie dawnych sadów, w części południowej parku, wzniesiono domki letniskowe. Od 1995 r. kompleks pałacowy wraz z parkiem został zakupiony i przeznaczony na całoroczny hotel.

Po II wojnie światowej pałac wykorzystywany był jako ośrodek wypoczynkowy. Baza noclegowa ośrodka powiększona została o domki letniskowe wybudowane na terenie dawnych sadów, w części południowej parku.

Od 1995 r. pałac wraz z parkiem jest w posiadaniu firmy prywatnej, która prowadzi tu całoroczny hotel. Na wzgórzu w części południowej parku znajduje się cmentarz dawnych właścicieli.

Pałac w Karnitach był sceną dla jednego z głównych wątków w „Pan Samochodzik i Złota Rękawica” książki dla młodzieży Zbigniewa Nienackiego. Był on rezydencją szalonego barona, mieszkała tu Diana Denver i „Święty”. To w tej rezydencji Pan Samochodzik został podstępnie spuszczony tajną zapadnią w pułapkę i musiał się wspinać po zewnętrznej ścianie od okna do okna.