Hindenburg 

Hindenburg Paul

. . . to opowieści o postaciach historycznych lub uważanych za historyczne . . . 

Hindenburg Paul

Hindenburg Paul

Hindenburg Paul Ludwig Hans Anton von Beneckendorff und von Hindenburg urodził się 2 października 1847 w Poznaniu, przy ulicy Podgórnej 6 ( d. 7, a jeszcze wcześniej – Kirchstraße 70 ). Jego życiorys syntetycznie przedstawia poniższe zestawienie :

Hindenburg Paul 13 letni kadet 1860 r
13 letni kadet 1860 r.
Hindenburg Paul porucznik 1870 r
porucznik 1870 r.
Hindenburg Paul kapitan 1878 r
major 1885 r.
Hindenburg Paul major 1885 r.
13 letni kadet 1860 r.
Hindenburg Paul pułkownik 1889 r.
pułkownik 1889 r.
Hindenburg Paul generał 1896 r.
generał 1896 r.
Hindenburg Paul feldmarszałek 1914 r.
feldmarszałek 1914 r.
Hindenburg Paul prezydent 1925 -1934 r
prezydent 1925 -1934 r.

Hindenburg Paul uczęszczał do miejskiej szkoły  ewangelickiej.  W 1865 roku został podoficerem. Brał udział w wojnie prusko – austriackiej oraz prusko – francuskiej. W latach 1878-1884, ukończył Akademię Wojskową i w rok później trafił do Sztabu Generalnego, już jako kapitan. 

W Szczecinie do którego przybył  zawarł związek małżeński z Gertrudą Wilhelminą von Sperling. 14 listopada 1880 roku urodziła się pierwsza córka, której nadali imię Irmgard. W Königsbergu (Królewcu) w 1883 roku urodził się syn Oskar. 29 listopada 1891 roku w Berlinie przyszła na świat kolejna córka – Anna Maria.  W 1897 roku Hindenburg otrzymał szlify generalskie. W 1911 roku Hindenburg przeszedł w stan spoczynku. 

Na początku I wojny światowej został ponownie powołany do czynnej służby jako dowódca 8 Armii (od 22 sierpnia 1914 roku). 30 sierpnia 1914 roku, już jako dowódca 8. armii odniósł zwycięstwo nad wojskiem rosyjskim pod Tannenbergiem w Prusach Wschodnich oraz nad Jeziorami Mazurskimi. 

1  listopada 1914 Hindenburg Paul objął naczelne dowództwo frontu wschodniego i otrzymał stopień feldmarszałka. W dniach od 16 listopada do 15 grudnia 1914 roku rozegrała się jedna z ważniejszych bitew I wojny światowej pod Łodzią. Po zakończeniu wojny otrzymał gwiazdę do Krzyża Wielkiego Krzyża Żelaznego,  którą nazwano Hindenburgstern. ( Gwiazda Hindenburga ). W 1925 i 1932, pomimo przekonań monarchistycznych, (nazywano go nawet Ersatzkaiser, tj. zastępczy cesarz) i niechęci do republiki, zgodził się kandydować na prezydenta Republiki Weimarskiej . Pełnił ten urząd od  1925 – 1934 r.

Podczas sprawowania funkcji Hindenburg Paul zaskarbił sobie sympatię większości Niemców, także tych o poglądach lewicowych. Zdobył w kraju ogromny autorytet , wykorzystując ogromne dotacje kapitału amerykańskiego i przez zmniejszenie wysokości odszkodowań wojennych. Dzięki tym działaniom niemiecka gospodarka zaczęła się wzmacniać. 

Mimo osobistej niechęci, 30 stycznia 1933 jako prezydent Hindenburg Paul, powołał Adolfa Hitlera na kanclerza Rzeszy, który ze względów politycznych usunął Hindenburga później w cień i „zesłał” do majątku  rodowego w Prusach Wschodnich, z dala od polityki. Czując zbliżającą się śmierć, 11 maja 1934 roku spisał testament polityczny, wyrażając opinię, że narodowy socjalizm w Niemczech jest przejściowy. 01.08.1934 r. Hitler przyjechał do Prus, bo pogorszył się stan zdrowia Hindenburga. Umierający miał jeszcze na tyle świadomości, że kazał wyrzucić go za drzwi. Hitler się tym nie przejął. Przenocował w  majątku Alfreda zu Dohna, ostatniego właściciela pałacu w Kamieńcu. 

Hindenburg zmarł 2 sierpnia 1934 w w swoim majątku w Neudeck (Ogrodzieniec koło Iławy ), który otrzymał od „wdzięcznego narodu”. Po śmierci pochowano go na terenie Tannenberg Denkmal, pomnika na cześć zwycięskiej bitwy pod Tannenbergiem w 1914 roku (dzisiejszy Stębark), zwanego od tego czasu Mauzoleum Hindenburga, znajdującego się w miejscowości Sudwa pod Olsztynkiem.

Ofensywa Armii Czerwonej w styczniu 1945 roku, zmusiła Niemców do ewakuacji zwłok Hindenburga i jego żony z Mauzoleum Hindenburga. Przewieziono z honorami, w asyście pocztu sztandarowego, szczątki małżonków na lekki krążownik „Emden”, którym przetransportowano je z  Królewca do Pillau ( dzisiaj Bałtyjsk w Rosji ) a stamtąd statkiem pasażerskim „Pretoria” do Szczecina. Zostali najpierw umieszczeni w kopalni soli w Turyngii. Po zakończeniu działań wojennych przyniesiono trumny małżonków do Marburga, gdzie pochowano ich ostatecznie w północnej nawie kaplicy kościoła św Elżbiety.

Paul von Hindenburg

Był lub jeszcze jest Honorowym Obywatelem wielu miast, m.in. Bolkowa, Bytomia, Frankfurtu nad Odrą ( pozbawiony 1990 r.), Gdańska, Reszla, Hamburga, Elbląga, Iławy, Kisielic, Malborka, Morąga, Poznania (pozbawiony 1919 r.), Prabut, Szczecina, Torunia, Wrocławia. Lista może nie być aktualna w dniu dzisiejszym ponieważ „wiatry historii” określają różne priorytety.

W obliczu trudnych decyzji

Reżyser Christoph Weinert stworzył dokument, który pokazuje zmęczonego starego człowieka, w obliczu trudnych decyzji. Roger Moorhouse, Pierre Jardin, Wolfram Pyta i Anna von der Goltz, wnuk prezydenta – Hubertus von Hindenburga są świadkami tych wydarzeń.

Życie Paula von Hindenburga

To rzadkie i niezwykłe nagranie. Pokazuje życie von Hindenburga. Zawiera sceny batalistyczne. Po wojnie von Hindenburg został dwukrotnie wybrany na prezydenta Niemiec. Podczas swojej drugiej kadencji, mianował Adolfa Hitlera kanclerzem Rzeszy.  Kilka scen z Hitlerem, obrazujących niechęć von Hindenburg dla człowieka, którego nazywa się „Czeski kapral”. Nagranie kończy się w 1933 roku, na rok przed śmiercią von Hindenburga. Film niezwykły kopiowany z oryginalnej taśmy.

Ostatnia droga

Ostatnie droga Paula von Hindenbura. Neudeck (Ogrodzieniec), łoże śmierci, kondukt pogrzebowy z Ogrodzieńca do Sudwy, gdzie mieścił się Pomnik Poległych Żołnierzy pod  Stębarkiem – Denkmal Tannenberg. Wbrew woli Hindenburga, Hitler postanowił tam właśnie umieścić zwłoki byłego Prezydenta. Uczynił z tego faktu swoiste „teatrum” dla narodu niemieckiego. Kondukt pogrzebowy jechał około 80 km przez okoliczne wsie i miasteczka wszędzie zbierając milczące tłumy oddające cześć  bohaterowi wojny niemiecko-rosyjskiej. Proszę zwrócić uwagę na niezwykle bogatą oprawę ceremonii pogrzebowej a także cynizm nowego „boga” Rzeszy (Hitlera), który składa kondolencje wdowie po Hindenburgu tak jak gdyby nie był winny śmierci jej małżonka (są źródła które twierdzą że kazał ochronie Prezydenta systematycznie go podtruwać) i nie zesłał go (Hindenburga) na swojego rodzaju „banicję” byleby tylko pozbyć się konkurenta do urzędu.

Opracowano na podstawie :

  • strona @Jacht Czarter – dostęp z dnia 16.04.2006 r.
  • dhm.de – dostęp z dnia 20.01.2016
  • photokrzysztof.blogspot – dostęp z dnia 20.01.2016
  • tannenberg-nationaldenkmal.andreasspringer.de – dostęp z
  • dnia 20.01.2016
  • tannenberg-denkmal.com – dostęp z dnia 20.11.2015

ludzie, alicki józef, behring emil, bonaparte napoleon, gustedt jenny, herman edelgard, hindenburg paul, kirst hans, lemke elisabeth, majewski henryk, minkowski aleksander, nienacki zbigniew, raabe eleonora, steenke georg, stieff hellmuth, szamlewski edmund, szendzielarz zygmunt, tetzlaff adolf, toeppen max