Prątnica, Prontnitza, Pronikau, wieś w Polsce położona w powiecie iławskim, 5 km  na wschód od Lubawy. Istniała już od czasów pogańskich. W czasach krzyżackich była to wieś ludna. Przywilej lokacyjny na 60 łanów na prawie chełmińskim nadano w latach 1324-1349. Kościół parafialny zbudowano około 1330 roku. W tym czasie do parafii należały także wsie: Czerlin, Napromek, Omule, Szczepankowo i Tuszewo Dolne. Przed reformacja Prątnica przez pewien czas należała do parafii w Zajączkowie, razem z wsiami Świętosław i Bocień. W roku 1773 wieś należała do króla pruskiego.

W 1789 roku były we wsi 34 zagrody. W roku 1885 żyło tu 553 osoby, w tym było 507 katolików i 46 ewangelików. Szkołę wybudowano w drugiej połowie XVIII wieku. W 1906 roku miał tu miejsce strajk uczniów, który został szybko stłumiony.  W roku 1928 Prątnica liczyła 550 osób.

W latach sześćdziesiątych XX w. zbudowano nową szkołę (tzw. pawilon szkolny) i ośrodek zdrowia. W tym czasie we wsi była biblioteka i przedszkole w dawnym budynku gminy.

W 1975 roku wraz z reformą władz i administracji terenowej zmodyfikowana została funkcja kółek rolniczych. W 1975 roku nastąpiła ich reorganizacja. Utworzono Spółdzielnię Kółek Rolniczych w Lubawie. Prątnica stała się filią Zakładu Usług Mechanizacji Rolnictwa i Transportu w Lubawie.

Zabytki :

• gotycki kościół z XIV w. pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej, przebudowany i odnowiony w XVII w. wieża w części zachodniej, w górnej kondygnacji drewniana, nadbudowana w poł. XVII w. We wieży znajduje się dzwon z napisem Ecclesis Deo Anno 1697 – Do Kościoła w Roku Bożym 1697
• Baba Pruska – w murach kościoła znajduje się wmurowany posąg, uważany za posąg bożka pogańskiego. Figura ta, wysokości ok. 2,25 m oraz szerokości o. 50 cm, wmurowana jest w pozycji leżącej, na lewo od głównego wejścia do kościoła, pół metra nad ziemią. Z całego widocznego fragmentu, jedynie w górnej części przedstawienia wyodrębniono dobrze czytelną twarz, z silnie zaznaczonym czołem i nosem, który od spodu ogranicza łódkowate wyżłobienie ust a u nasady wyraźne zagłębienia oczodołów. Część czołowa odstaje na około dwa i pół cm od warstwy tynku i przechodzi bezpośrednio w korpus postaci.
• 8 domów z XIX i początków XX w. (nr. 4, 11, 25, 26, 34, 66, 68a, 69)
• plebania