Wieś Ławice została założona w 1325 roku pod nazwą Hansdorf przez Andreasa von Summerow. W 1416 roku właścicielem Ławic był Sander von Rischkaw, który miał karczmę, prawo połowu ryb na jez. Kałdunek, do niego należał także młyn na Młyńskim Stawie. Od 1850 roku wieś wraz z 150 ha majątkiem należy do księcia Reuss-Gera. Mieszkańcy utrzymywali się z pracy w majątku, jako robotnicy leśni a także z pracy na własnych niewielkich gospodarstwach. 

W poł. XVIII wieku król Fryderyk Wielki I osiedlił w Ławicach rodzinę Behringów. Potomek osiedleńców – August Behring, żonaty z Augustine, z domu Zoch, ze wsi Dół niem. Daule, podjął w 1848r. pracę nauczyciela w szkole ławickiej. 15 marca 1854r. urodził się Emil, jako piąte dziecko w wielodzietnej rodzinie. Początkowo uczył się pod okiem ojca.

Jako młody chłopak Behring Emil ukończył gimnazjum w Hohenstein (Olsztynek), co otworzyło mu drogę do dalszej kariery. Ze względu na zainteresowanie naukami przyrodniczymi i ścisłymi i dobre wyniki w nauce, otrzymał stypendium państwa pruskiego, które pokryło koszty egzaminu maturalnego. Po zdanym egzaminie przyszły noblista, dzięki zapomodze pieniężnej udzielonej przez przyjaciela rodziny, dostał możliwość podjęcia studiów medycznych w Berlinie. Od 2 października 1874 roku,  studiował na Cesarskiej Wojskowej Akademii Medycznej. Cztery lata później napisał pracę dyplomową na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma (dziś Uniwersytet Humboldtów w Berlinie) i rozpoczął pracę jako lekarz wojskowy w Prowincji Poznańskiej. Po odbyciu praktyki w Poznańskiem, Behring Emil wrócił do Berlina aby kontynuować naukę. W ten sposób stał się asystentem innego słynnego noblisty, Roberta Kocha. Podjął pracę naukowca w Pruskim Instytucie Chorób Zakaźnych w Berlinie. W 1895 roku naukowiec podjął pracę na Uniwersytecie w Halle, gdzie przyjął posadę profesora. 

Po odkryciu szczepionek przeciw tężcowi (1890 r.) oraz dyfterytowi (1891 r) stał się „wybawicielem dzieci i żołnierzy”. Poróżniło go to jednak z jego preceptorem Robertem Kochem. W rezultacie odszedł z Instytutu i objął stanowisko dyrektora Instytutu Higieny w Magdeburgu. W 1901 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Od 1901 roku stan zdrowia Behringa uniemożliwiał mu regularne wykłady i poświęcił się głównie badaniu gruźlicy. Aby ułatwić mu pracę, firma handlowa, w której miał udziały finansowe, zbudowała dla niego dobrze wyposażone laboratoria w Marburgu, a on sam założył w 1914 r. Był właścicielem posiadłości, która była dobrze zaopatrzona w bydło, które wykorzystywał do celów eksperymentalnych.

Zdecydowana większość licznych publikacji naukowca została łatwo udostępniona w wydaniach jego Gesammelte Abhandlungen (Collected Papers) w 1893 i 1915 roku. Nobliście przyznano liczne wyróżnienia. Już w 1893 r. nadano mu tytuł profesora, a dwa lata później został «Geheimer Medizinalrat» i oficerem francuskiej Legii Honorowej. W następnych latach członkostwo honorowe Towarzystw we Włoszech, Turcji i Francji; w roku 1901, w którym otrzymał Nagrodę Nobla, został wyniesiony do stanu szlacheckiego, aw 1903 wybrany do Tajnej Rady z tytułem Ekscelencji. Później przyszły członkostwa honorowe na Węgrzech iw Rosji oraz ordery i medale z Niemiec, Turcji i Rumunii. Został także honorowym wolnym człowiekiem (Ehrenbürger) Marburga.

Ironią losu jest jednak fakt, że zmarł na zapalenia płuc, 31 marca 1917 roku i został pochowany w mauzoleum Marbach koło Marburga w Niemczech. Na cmentarzu w Ławicach do dziś są groby jego rodziców.