Kodrąb Gustaw (według niepotwierdzonej legendy) mieszkał na półwyspie Bukowiec koło Matyt. Wiedza o tym niezwykłym człowieku jest bardzo skąpa. Miał to być prosty rolnik, bez wykształcenia, który pisał piękne wiersze po polsku, choć dookoła szalała germanizacja ludności polskiej. Kodrąb (według przeprowadzonej kwerendy) nie występuje w spisie nazwisk polskich.

Całą i jedyną (jak dotychczas wiedzę o Kodrąbie Gustawie) możemy czerpać z książki Zbigniewa Nienackiego „Pan Samochodzik i Złota Rękawica). Pisarz usłyszał o Kodrąbie od Gerarda P. który w 1939 r. jako młody żołnierz polski, został wzięty do niewoli hitlerowskiej i znalazł się w tych okolicach. Trafił do Polaka, których tu mieszkało bardzo wielu. Właśnie do tego gospodarstwa w lesie, które potem wojna obróciła w ruinę. Gospodarz Polak, nazwiskiem Kodrąb Gustaw, współczuł młodemu jeńcowi, wreszcie postarał mu się o mapę i pomógł w zorganizowaniu ucieczki do Warszawy. „Kodrąb Gustaw zmarł w 1941 roku i leży pochowany tam, na tym małym cmentarzyku. Co roku tu przyjeżdżam, bo wiążą mnie z tym miejscem wspomnienia – a poza tym to piękny zakątek” . . . „Gustaw Kodrąb to był ciekawy człowiek. Prosty rolnik, bez wykształcenia, ale pisał piękne wiersze po polsku, choć dookoła szalała germanizacja ludności polskiej. Zachowałem jeden z jego wierszy. Czy chce go pan przeczytać?”

Przeczytałem. Ale nawet wówczas, w najśmielszych marzeniach nie mogłem przypuścić, że ten wiersz, i cała historia o ludowym poecie Gustawie Kodrąbie, pochowanym na malutkim cmentarzyku w lesie – stanie się główną kanwą mojej powieści p.t. „Pan Samochodzik i złota rękawica” Ba, w trzynaście lat później ta właśnie książka przyczyni się do ugruntowania mojej literackiej sławy – otrzymam bowiem za nią Harcerską Nagrodę Literacką 1980 roku”.
(Nienacki Z., „W poszukiwaniu przygody” – „Płomyk”, nr 16, 1980 r.)

Prawda czy legenda ? Nie jest to chyba najważniejsze. Istotą zasadniczą jest bez wątpienia fakt, że wiersz istnieje i ma ogromny ładunek emocjonalny. Pisarzowi zaś należy się szczery podziw, że w sposób nadzwyczaj umiejętny mieszał prawdę z fikcją przyczyniając się tym samym do popularyzacji Pojezierza Iławskiego.