Kwietniewo zostało założone przez Zakon Krzyżacki 28 września 1299 roku o czym świadczy dokument lokacyjny wystawiony w Dzierzgoniu. Teren ten był już jednak wcześniej zamieszkały. Potwierdzają to datowane artefakty archeologiczne np. kamienny grób  skrzynkowy z charakterystyczną urną twarzową, datowany na okres wczesno germański znaleziony w 1911 r. na placu budowy miejscowej szkoły.

Kwietniewo miało istotną rolę w czasach walki Krzyżaków z Prusami. grywały istotną rolę także w czasie walk Krzyżaków z Prusami. Wielu historyków przypuszcza, że w pobliskim Świętym Gaju został zamordowany przez Prusów w 997 roku biskup z Pragi – Wojciech. 

Kwietniewo było najstarszą wsią czynszową w komturii dzierzgońskiej. Komtur Henryk Zuckschwert lokował wieś na 63 łanach. Wyrażono również zgodę na działalność karczmy. Prawdopodobnie z osadnikami niemieckimi w średniowieczu i później przybywali tu także nieliczni koloniści polscy. Po zakończeniu wojny w 1466 roku Kwietniewo, Stare Dolno i Myślice pozostały w granicach państwa zakonnego.

Wieś posiadała wilkierz, zwanego także ustawą wiejską, który dla Kwietniewa i Świętego Gaju został wydany 6 maja 1671 roku w Dolnie (Starym). Na początku XVIII wieku wieś została włączona do domen królewskich; wówczas zaczęto stosować nazwę Königsblumenau.

W okresie wojen napoleońskich w okolicy stacjonowały wojska francuskie. Liczba mieszkańców systematycznie rosła, w 1874 r. wieś liczyła blisko 700 mieszkańców. Największy rozkwit życia gospodarczego  nastąpił pod koniec XIX wieku. Uruchomiono wówczas wybudowaną w latach 1891–1893 linię kolejową, łączącą bezpośrednio Elbląg z Ostródą i z Olsztynkiem. Stacja w Kwietniewie składała się z piętrowego domu mieszkalnego, długiego parterowego budynku, w którym od południowej strony znajdowała się poczekalnia i kasa biletowa, nastawni oraz magazynów z dwiema dużymi bramami. Dzisiaj budynki służą prozaicznym celom jako zabudowania gospodarcze. 

W okresie międzywojennym wieś znacznie się rozbudowała. Uruchomiona została poczta, funkcjonowała duża mleczarnia. Charakterystycznym obiektem był zbudowany pod koniec XIX wieku wiatrak typu Bock’a, którego właścicielem był niejaki Kolmsee. W 1931 roku na 690 mieszkańców 327 stanowili mężczyźni. W Kwietniewie żyło 671 ewangelików i zaledwie 10 katolików. Do znanych przedwojennych mieszkańców wsi należał m.in. Zygfryd Koppetsch, gospodarzący na 144 ha, Paul Fähndrich – ostatni wójt i właściciel dworku w stylu włoskim z XIX wieku, Emil Kalien – właściciel dużej gospody, stacji benzynowej „Aral” i hurtownik brykietu oraz niejaki Römer – właściciel zakładu ślusarsko–kowalskiego.

Ostatni niemiecki pociąg z Kwietniewa do Elbląga odjechał dnia 22 stycznia 1945 roku około godziny 10.30 rano, wypełniony po brzegi uciekinierami z Ostródy. Niewiele osób zdołało wsiąść do niego na tej wiejskiej stacyjce. Większość jej mieszkańców bowiem odprawiła się konnymi taborami w nocy dnia poprzedniego drogą na Dzierzgoń i Malbork, na mosty na Wiśle. Już w czerwcu 1945 roku nastąpił demontaż torów na całej linii od Olsztynka do Elbląga. Zdemontowano nie tylko tę linię, ale wiele innych na terenie Prus Wschodnich. Z rozkazu Komendantury Wojennej Armii zdRadzieckiej szyny wraz z podkładami i inne urządzenia kolejowe, łatwe do demontażu, zostały wywiezione do Związku zdRadzieckiego jako zdobycz wojenna, mieszkańcom naiwnie tłumaczono że tylko do ich poniklowania. Ostatnim zawiadowcą był tu człowiek o imieniu Jordan.

Wieś została zajęta przez Armię Czerwoną 23 stycznia 1945 roku. W Kwietniewie urządzono duży obóz pracy dla Niemców, którzy pozostali na terenie powiatu pasłęckiego. Wieś zasiedlona została w większości przez Polaków pochodzących z Zamojszczyzny oraz z okolic Krakowa. Mówiąc o historii tej wsi, należy podkreślić, że jej niemiecki charakter do 1945 r. nie ulega żadnej wątpliwości, chociaż można znaleźć też elementy polskie.

We wsi znajduje się odsłonięty w latach 20. okazały pomnik pamięci mieszkańców – ofiar I wojny światowej który po częściowych zniszczeniach z 1945 roku został przez mieszkańców odrestaurowany.