Adolf Tetzlaff urodził się w 1888 roku w Schwalgendorf  (dzisiaj Siemiany) jako syn pruskiego urzędnika do spraw gospodarki rybnej Hermanna Tetzlaffa.

Młody Adolf kształcił się na zamku w Liebemühl (dzisiaj Miłomłyn). Po odbyciu nauki Tetzlaff przeprowadził się do Ostródy, w której pracował jako urzędnik Waserbauamt’u (Urzędu Budownictwa Wodnego). W czasie swojej pracy odbywał liczne podróże statkami, przez co nabywał doświadczenia potrzebnego do powołania własnego przedsiębiorstwa zajmującego się żeglugą.

Założył własne przedsiębiorstwo żeglugowe „Schiffs – Reederei Adolf Tetzlaff”, które obok transportu towarowego zainicjowało przewozy turystyczne. Początkowo turyści byli przewożeni jedyną tego typu łodzią motorową – „Seerose” („Lilia Wodna”). Do 1927 roku flota turystyczna Tetzlaffa wzbogaciła się o dwie jednostki: „Herta” (1914) i „Heini” (1925). Po 1927 roku rejsy na trasie Ostróda – Elbląg rozpoczął – zwodowany w elbląskiej stoczni – statek „Konrad”.

Na „Konradzie” pływał sam właściciel. Za sterami pozostałych statków stali: Willi Reinke – „Hertha”, Alfred Butkarn – „Seerode” i Paul Kirchof – „Heini”. Gdy Willi Reinke odszedł z żeglugi zastąpił go Butkarn. Kirchoff zaczął wtedy pływać na „Seerose”, zaś na „Heini” Strijewski i Biegott. Firmę Tetzlaffa wspomagali dwaj najstarsi synowie Tetzlaffa: Adolf i Lothar, córka Herta oraz małżonka Hedwig.

Organizacją rejsów zajęło się w latach trzydziestych Biuro Obsługi Turystycznej (niem. „Verkehrsburo”) w Ostródzie. W Elblągu żeglugę turystyczną oferowały dwa biura prowadzone przez Wenzela i Harwardta oraz stowarzyszenie z Królewca pn. „Landesverkehrverband Ost-u. Westpreussen e. V”. Przedsiębiorstwo A. Tetzlaffa funkcjonowało do końca 1944 r.

We wrześniu 1939 r. statki: „Hertha” i Heini” zmobilizowano do Weichselflottille, do dyspozycji niemieckiego 50 Batalionu Saperów w Brdyujściu. Zwrócono je Tetzlaffowi w październiku 1939 r. Motorowiec „Heini” ponownie zmobilizowano w sierpniu 1940 roku, żeby w ramach operacji „Lew Morski” uczestniczył w inwazji na Wielką Brytanię. Statek przewieziono wówczas do Cap Gris Nez koło Calais transportem kolejowo-drogowym. Jednak inwazja nie doszła do skutku i „Heini” wrócił na Jezioro Drwęckie. Pod koniec II wojny światowej statki Tetzlaffa zostały zatopione. Ich właściciel w styczniu 1945 roku próbował z rodziną ucieczki koleją przed zbliżającym się frontem, lecz w Pasłęku zatrzymali ich Rosjanie. Ostatecznie w maju 1945 roku. Tetzlaff wrócił do Ostródy i próbował reaktywować swoje przedsiębiorstwo. 30 października 1946 roku otrzymał zaświadczenie o uzyskaniu tymczasowego obywatelstwa polskiego. Był zatrudniony wówczas w Nadzorze Wodnym w Ostródzie, podległym Państwowemu Zarządowi Wodnemu w Elblągu.

Mieszkał w swoim domu, z którego zwykł spoglądać na swoje stateczki w latach świetności swojego przedsiębiorstwa. 

1 lipca 1952 roku, podczas rejsu „Zbigniewem” do Iławy, na śluzie w Miłomłynie Tetzlaff Adolf dostał ataku serca i przewieziono go do ostródzkiego szpitala. Nazajutrz po drugim ataku zmarł. Pochowano go 5 lipca 1952 roku w Ostródzie na cmentarzu przy ul. Olsztyńskiej. 

Czapka kapitana Tetzlaffa oraz czarno-biała bandera jego żeglugi trafiły do izby regionalnej (Heimatstube) w Muzeum w Osterode am Harz w Niemczech.

Jedną z ciekawostek jest fakt, iż nazwisko Tetzlaffa, oprócz imienia ulicy, można znaleźć także na starych przedwojennych włazach od studzienek kanalizacyjnych. Jedna z takich studzienek znajduje się nieopodal ostródzkiego szpitala.

Drugą ciekawostką jest miejsce pochówku Adolfa Tetzlaffa. Spoczywa on na „Polskiej Górce” starym ewangelicko-żydowskim cmentarzu, przy ulicy Gizewiusza, a jego nagrobek jest współdzielony wraz z innym znanym ostródzkim działaczem – Gustawem Gizewiuszem.