Akwedukt Karnicki  powstał w wyniku rodzącej się już od XV wieku rodzi się koncepcji budowy szlaków komunikacyjnych, pozwalających na szybki i tani transport towarów przez tereny Powiśla i Pojezierza Iławskiego. Już wcześniej, w naturalny sposób, wykorzystywano wody okolicznych jezior oraz rzek : Pasłęki, Drwęcy, Wisły i Nogatu. Niestety niekorzystny układ dróg wodnych, powodował ogromne wydłużenie tras żeglugowych. Pod koniec XVII wieku, gdy zaczynają się tu rozwijać manufaktury, rozwiązanie problemu transportu staje się zadaniem pierwszorzędnym. Jednak dopiero w 1825 roku, pod naciskiem właścicieli ziemskich, Pruski Parlament Krajowy uchwalił decyzję o budowie kanału w Oberlandzie.

Budowa kanału rusza więc, ale aż do 1836 roku nie udaje się zrobić nic poza wskazywaniem kolejnych trudności. Pracami kieruje młody wizjoner, inżynier Georg Jakob Steenke, który zaproponował najkrótszą drogą z jeziora Drwęckiego do portu w Elblągu. W 1844 r., jednocześnie w trzech kierunkach, północnym, południowym oraz zachodnim ruszają roboty ziemne. Największy problem wystąpił na kierunku zachodnim, pomiędzy Miłomłynem a jeziorem Dauby. Na przeszkodzie stanęła bowiem tafla jeziora Karnickiego, której lustro znajdowało się około 2,5 metrów poniżej poziomu wód Kanału Elbląskiego.

Podniesienie wody w jeziorze, poprzez tamy, nie wchodziło w rachubę bowiem zalano by duże obszary okolicznych pól. Budowa śluz (kolejnych) wymagałaby znacznego zwiększenia środków przeznaczonych na budowę Kanału Elbląskiego. Zdecydowano się zatem budowę swoistego akweduktu, grobli na jeziorze Karnickim.

W najwęższym miejscu jezioro podzielono na dwie części. Usypano wał o szerokości 46 metrów i „wystającym” około 2 metrów ponad lustro jeziora Karnickiego. Środkiem wału poprowadzono rynnę o szerokości 10 metrów, głębokości 1,5 m. i długości 484 m. Pod groblą zainstalowano przepusty w celu wyrównywania poziomów wody w podzielonych częściach.

Brzegi Akweduktu Karnickiego ( w innych źródłach Kanału Iławskiego ) gęsto obsadzono topolami i wierzbami co w znacznym stopniu utrudnia obserwację tego pierwszorzędnego rozwiązania.